درمان زخم پای دیابتی با آلژی پد
درمان زخم پای دیابتی با آلژی پد
زخم پای دیابتی یک زخم باز یا زخم روی پای فرد مبتلا به دیابت است که بیشتر در سطح کف پا یا پایین پا قرار دارد. زخم پای دیابتی تقریباً در 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت رخ می دهد. از بین افرادی که دچار زخم پا می شوند، 6 درصد به دلیل عفونت یا سایر عوارض مرتبط با زخم در بیمارستان بستری می شوند. خطر زخم پا و قطع اندام با افزایش سن و طول مدت دیابت افزایش می یابد.
دیابت علت اصلی قطع عضو بدون حادثه اندام تحتانی در ایالات متحده است. بین 14 تا 24 درصد از زخم های دیابتی، منجر به قطع عضو می شوند وزخم پا، علت 85 درصد از قطع عضوهای مرتبط با دیابت است. در ایالات متحده، سالانه 82000 قطع عضو بر روی افراد مبتلا به دیابت انجام می شود که نیمی از افراد بالای 65 سال سن دارند.
خبر خوب این است که زخم پا در صورتی قابل پیشگیری است که شرایط زمینه ای ایجاد کننده آن، نوروپاتی محیطی دیابتی و/یا بیماری شریانی محیطی، به درستی تشخیص داده ودرمان شوند.
علل ایجاد زخم پای دیابتی
نوروپاتی محیطی (آسیب عصبی) و ایسکمی اندام تحتانی (فقدان جریان خون) به دلیل بیماری شریان محیطی از علل اولیه زخم پای دیابتی هستند.
نوروپاتی محیطی دیابتی یک عامل تشدید کننده تقریباً 90 درصد از زخم های پای دیابتی است. سطوح بالای گلوکز (قند خون) به طور مزمن به اعصاب از جمله اعصاب حسی، حرکتی و خودکار آسیب می رساند. نوروپاتی دیابتی همچنین به سیستم ایمنی بدن آسیب می رساند و توانایی بدن برای مبارزه با عفونت را مختل می کند.
اعصاب حسی افراد را قادر می سازد تا درد، دما و سایر احساسات را احساس کنند. هنگامی که اعصاب حسی یک فرد دیابتی آسیب می بیند (نوروپاتی حسی)، ممکن است دیگر نتواند گرما، سرما یا درد را در پاهای خود احساس کند. بریدگی یا زخم پا، سوختگی ناشی از آب داغ، یا قرار گرفتن در معرض سرمای شدید ممکن است به دلیل بی حسی و عدم احساس کاملاً مورد توجه قرار نگیرد. سپس ناحیه زخم یا در معرض آن ممکن است عفونی شود و به دلیل اختلال در توانایی بدن در مبارزه با عفونت، به خوبی بهبود نیابد.
نوروپاتی محیطی همچنین باعث ضعف عضلانی واز بین رفتن رفلکس ها به خصوص در مچ پا می شود. این ممکن است نحوه راه رفتن فرد را تغییر دهد ومنجر به ناهنجاری ها وبدشکلی های پا مانند بونیون، انگشت چکشی وپای شارکوت شود. اینها نقش مهمی در ایجاد زخم پای دیابتی دارند زیرا فشارهای غیرطبیعی در ناحیه کف پا (پاشنه وپایین پا) ایجاد می کنند وآن را مستعد ایجاد زخم می کنند.
کفش هایی که به دلیل ناهنجاری ها وتغییر شکل ساختار پا دیگر مناسب نیستند، ممکن است به انگشتان پا ساییده شوند و باعث ایجاد تاول و زخم در قسمت هایی از پا شوند که به دلیل نوروپاتی حسی بی حس شده اند. اگر به موقع درمان نشود، زخم ممکن است عفونی شده و به استخوان گسترش یابد و باعث استئومیلیت شود، یک عارضه جدی که ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد.
تاول انگشت چکشی بونیو
اختلال عملکرد اتونومیک باعث کاهش تعریق و در نتیجه ترک خوردن پوست و زخم می شود و پوست را در برابر عفونت آسیب پذیر می کند.
بیماری شریان محیطی
دیابت همچنین با ایجاد التهاب وتصلب شرایین یا سخت شدن رگ ها به رگ های خونی آسیب می رساند. تنگ شدن شریان ها باعث ایسکمی می شود، وضعیتی که در آن گردش خون در شریان ها محدود می شود ودر دسترس بودن اکسیژن، گلوکز ومواد مغذی حیاتی به بافت های بدن به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. هنگامی که گردش خون ضعیف بر شریان های پا ودست تأثیر می گذارد، به آن بیماری شریان محیطی یا PAD می گویند. با محدود کردن خون اکسیژن دار وغنی از مواد مغذی به محل زخم، بیماری شریان محیطی خطر عفونی شدن زخم و بهبود آهسته آن را افزایش می دهد - یا اصلاً بهبود نمی یابد.
بیماری شریان محیطی (PAD) 2 تا 8 برابر بیشتر در بیماران مبتلا به دیابت شایع است و در حدود نیمی از بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی نیز PAD وجود دارد. شناسایی PAD در بیماران مبتلا به زخم پا مهم است زیرا وجود آن با بهبود آهسته تر (یا عدم بهبود) زخم پا و همچنین سایر عوارض جدی همراه است. تشخیص PAD در بیماران مبتلا به دیابت چالش برانگیز است، زیرا آنها اغلب فاقد علائم معمولی مانند لنگش متناوب (درد استراحت)، حتی در حضور از دست دادن بافت شدید هستند.
بیماران دیابتی تمایل به ابتلا به بیماری عروقی به ویژه در شریان های محیطی پا و ساق دارند.
انواع زخم های دیابتی
انواع مختلفی از زخم پای دیابتی وجود دارد زخم های نوروپاتیک در جایی رخ می دهند که نوروپاتی دیابتی محیطی وجود دارد، اما ایسکمی ناشی از بیماری شریان محیطی وجود ندارد. زخم های ایسکمیک در جایی رخ می دهد که بیماری شریان محیطی بدون دخالت نوروپاتی محیطی دیابتی وجود داشته باشد. زخم های ترکیبی در جایی اتفاق می افتد که فرد هم نوروپاتی محیطی و هم ایسکمی ناشی از بیماری شریان محیطی دارد. رسیدن به تشخیص صحیح و شناسایی علت زخم دیابتی بسیار مهم است.
عوامل خطر
همانطور که قبلا ذکر شد، نوروپاتی محیطی دیابتی و بیماری شریان محیطی (PAD) عوامل خطر قوی مرتبط با ایجاد زخم پای دیابتی هستند. سایر عوامل خطر عبارتند از: سیگار کشیدن، کنترل ضعیف قند خون و زخم های قبلی پا. علاوه بر این، گروه های خاصی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به زخم پا هستند، از جمله بومیان آمریکایی، آفریقایی آمریکایی ها، اسپانیایی ها، مردان مسن، دیابتی های وابسته به انسولین، وافراد مبتلا به بیماری کلیوی، چشمی و قلبی مرتبط با دیابت. علائم ونشانه ها
علائم ونشانه های شایع زخم پای دیابتی عبارتند از:
- ترشح زیاد
- قرمزی وتورم در ناحیه
- در صورتی که زخم به طور قابل توجهی پیشرفت کرده باشد، بوی بد زخم
درمان
زخم پای دیابتی به عنوان راه ورود برای عفونت های سیستمیک مانند سلولیت، زخم پای عفونی و استئومیلیت عمل می کند. اینها به ویژه برای بیماران مبتلا به دیابت که نقص ایمنی آنها خطر ابتلا به عفونت موضعی و سیستمیک را افزایش می دهد، خطرناک هستند. بنابراین، دبریدمان ودرمان آنتی بیوتیکی باید در أسرع وقت شروع شود. قند خون نیز باید به دقت کنترل شود، زیرا قند خون ممکن است باعث افزایش حدت میکروارگانیسم های عفونی شود. هدف از درمان، تسریع روند بهبودی و کاهش احتمال عفونت (یا جلوگیری از عود عفونت) است. درمان معمولاً شامل موارد زیر است:
- کنترل بهینه قند خون
- دبریدمان - برداشتن تمام پوست هایپرکراتوز (ضخیم شده)، عفونی و مرده، از جمله بافت نکروزه ، اسلاف، بقایای اجسام خارجی و مواد باقیمانده از پانسمان.
- آنتی بیوتیک های سیستمیک برای عفونت عمیق، پر ترشح وسلولیت.
- کاهش فشار از نواحی زخم دار با پوشیدن وسایل مخصوص پا، بریس، کفشهای تخصصی یا استفاده از ویلچر یا عصا.
- ایجاد یک محیط مرطوب زخم.
- در صورت عدم بهبود زخم، درمان با فاکتورهای رشد و/یا سلول درمانی.
مراقبت از زخم
استفاده از پانسمان ها وداروهای موضعی با ایجاد محیط مرطوب بهینه می شود، روند بهبودی را سریع تر و خطر ایجاد عفونت را کمتر کرد. یکی از پانسمانهای موثر که در تمام فازها ومراحل درمان زخم می توان از آن استفاده کرد پانسمان آلژی پد است. این پانسمان باعث تسریع در روند بهبودی می شود و با خاصیت آنتی سپتیک ذاتی خود از عفونت ناحیه زخم جلوگیری می کند. محصولاتی از جمله فاکتورهای رشد، پانسمان های زخم و جایگزین های پوستی در بهبود زخم پا بسیار موثر هستند. باید گردش خون کافی در ناحیه زخم وجود داشته باشد. کنترل دقیق قند خون در درمان زخم پای دیابتی بسیار مهم است. این امر باعث بهبودی و کاهش خطر عوارض می شود.
گزینه های جراحی
بسیاری از زخم های غیر عفونی پا بدون جراحی قابل درمان هستند. با این حال، جراحی ممکن است برای موارد زیر لازم باشد:
- فشار روی ناحیه آسیب دیده را از بین ببرد، از جمله تراشیدن یا برداشتن استخوان(ها).
- اصلاح ناهنجاری ها، مانند انگشت چکشی، بونیون، یا برآمدگی های استخوانی.
- عفونت هایی مانند استئومیلیت، عفونت استخوان را با برداشتن استخوان عفونی با جراحی درمان کند.
بسته به موارد زیر، زمان بهبودی ممکن است از هفته ها تا چند ماه متغیر باشد:
- اندازه ومحل زخم
- فشار روی زخم ناشی از راه رفتن یا ایستادن
- درجه تورم
- مشکلات مربوط به گردش خون مناسب
- سطح قند خون
کاهش خطر میزان ابتلا به زخم پای دیابتی خطر ابتلا به زخم پا را می توان با موارد زیر کاهش داد:
- ترک سیگار
- کاهش مصرف الکل
- کاهش کلسترول بالا
- کنترل سطح قند خون
- پوشیدن کفش و جوراب مناسب
- بررسی هر روز پاها - به خصوص کف پا و بین انگشتان پا - از نظر بریدگی، کبودی، ترک، تاول، قرمزی، زخم و سایر علائم ناهنجاری