اخلاق حرفه ای در درمان زخم

توضیحات

انجام کار درست: اخلاق و مراقبت از زخم

ما به عنوان درمانگران زخم، درگیر حل مشکلات سلامت هستیم. ما تشخیص می دهیم، خطرات و مزایای گزینه های مختلف را سنجیده و درمان ها را شروع می کنیم. ما مسئولیت این کار را بر عهده می گیریم و کل مفهوم “پزشکی مبتنی بر شواهد” بر این ایده استوار است که با توجه به داده های کافی، یک پاسخ “درست” پیدا می شود با این حال، برخلاف سوالات علمی، سوالات اخلاقی بندرت دارای پاسخهای “درست” مشخص هستند.

هر روز، ما با شرایطی روبرو می شویم که پزشکی مدرن را به چالش می کشد، و اغلب فقط می توان به “بهترین پاسخ ها” امیدوار بود. این هدف از اخلاق پزشکی است، که با ارائه یک رویکرد ساختاری بتوان بهترین پاسخ را برای معضلات اخلاقی که به طور فزاینده ای رو به افزایش است پیدا کرد.

“اخلاق” چیست؟

در فلسفه ، رفتار اخلاقی همان چیزی است که “خوب” یا “درست” باشد. اما چگونه می توان فهمید که در شرایط خاص یا بیمار معین “صحیح” چیست؟ رفتار پذیرفته شده ممکن است با تغییر جامعه تا حدودی تغییر کند. زمانی وجود نگرش “پدرانه” نسبت به بیمار قابل قبول تلقی می شد، یعنی اجازه دادن به ارائه دهنده خدمات بهداشتی برای ایفای نقش والدین. این حتی ممکن است شامل پنهان کردن اطلاعات از یک بیمار باشد. چنین نگرشی امروزه کاملا غیر قابل قبول تلقی می شود اما چند نسل پیش غیراخلاقی تلقی نمی شد.

با این حال، برخی از رفتارها وجود دارد که هرگز قابل قبول نبوده است. کتابهای زیادی در مورد اقدامات وحشتناک پزشکان نازی یا تخلفات اخلاقی تکان دهنده در دادرسی سیفلیس توسکگی نوشته شده است. دقیقاً از خود می پرسیم که این اتفاقات دقیقاً چگونه رخ می دهد. پاسخ پیچیده این پرسش از سوء استفاده از موقعیت قدرت و اعمال غیر انسانی آغاز می شود.

بیماران آسیب پذیر هستند

بیماران، به دلیل بیماری، آسیب پذیر هستند و تحصیلات و دانش متخصصان مراقبت های بهداشتی آنها را نسبت به بیمار در موقعیت قدرت قرار می دهد. سه اصل اساسی وجود دارد که رفتار اخلاقی را برای همه متخصصان مراقبت های بهداشتی ضروری می کند. اولین وظیفه متخصص مراقبت های بهداشتی اغلب وظیفه “عدم ضرر” است – به عبارت دیگر، “اول ضرری نداشته باشید.”

جلوگیری از آسیب از نظر فلسفی، اخلاقی و حقوقی از “انجام کار خوب” مهمتر است. اصل دوم، وجود رابطه خیرخواهی است. سود همیشه به نفع بیمار است. یکی از دوستانم به یک عمل جراحی دشوار احتیاج داشت و من از یکی از همکاران پزشکم توصیه تخصصی جهت درمان او گرفتم. نتیجه مشاوره را به دوستم اطلاع دادم و به او گفتم دوست پزشکم همین درمان را برای همسر خودش انتخاب کرده است.

بعد از مکث، او پرسید، ” آیا او همسرش را دوست دارد؟” همیشه در انتخاب بهترین گزینه باید به سود بیمار بیندیشید. این اصل برای تمام درمانگران الزامی است زیرا بیماران اغلب نمی توانند به تنهایی تصمیم بگیرند و برای درمان خود اقدام کنند، چه از روی ناآگاهی، ترس، بیماری یا آسیب پذیری.

استقلال بیمار در درمان

اصل سوم وجود استقلال بیمار است، یعنی این که بیماران اجازه دارند پس از دریافت اطلاعات، خود تصمیم بگیرند. به همین دلیل ما روند “رضایت آگاهانه” را داریم. درک همه فرهنگها از استقلال و رضایت یکسان نیست. در دهه ۱۹۸۰، یکی از “مبارزان آزادی” افغانستان که در جنگ با شوروی به شدت از ناحیه صورت زخمی شده بود، برای جراحی ترمیمی صورت به ایالات متحده فرستاده شده بود.

من سعی داشتم از طریق یک مترجم به یک جراح پلاستیک کمک کنم تا برای یک عمل جراحی پیچیده از این بیمار رضایت بگیرد، در این حال سرباز سرسخت افغان شروع به گریه کرد و گفت: “الله شما را به عنوان پزشک من تعیین کرده است. شما هر کاری که فکر می کنید بهترین است انجام می دهید و آن را برای من توضیح نمی دهید. ” در مقابل، در فرهنگ ما “خود-حاکمیت” را به عنوان زیربنای یک جامعه دموکراتیک بسیار ارزشمند می داند. این مبنای اخلاقی مفهوم خودگردانی است و همچنین مبنای تعیین سرنوشت در تصمیم گیری پزشکی است.
رابطه پزشک و بیمار بر پایه امانتداری است، یعنی بر اساس اعتماد استوار است. این بدان معنی است که ویژگی نوع دوستی پزشک حائز اهمیت است. نوع دوستی عبارت است از تعمداً به دنبال منافع یا رفاه دیگران بودن.

اخلاق در مراقبت از زخم

در قرن اخیر، رشد چشمگیری در فناوری پزشکی وجود داشته است. نتایج این پیشرفتها برای بیماران نجات بخش بوده است، اما این پیشرفت ها جدای از مشکلات همراه خود نیست. بیماران حتی در بیشتر آزمایش های دقیق نیز ممکن است واکنش های آلرژیک و خاص داشته باشند و تمام مداخلات تهاجمی خطراتی را در پی دارند. علاوه بر این، فناوری ارزان نیست. کسی باید هزینه آن را پرداخت کند.

پس، چگونه تصمیم می گیریم که از این فناوری ها استفاده کنیم؟ معضل پزشکی نوین این است که دستمزد به پزشکان برای کارهایی که برای بیماران انجام می دهند پرداخت می شود نه برای کارهایی که از انجام آنها خودداری می کنند. بنابراین سیستم، به ذات خود، مداخله را تشویق می کند. وقتی به انتظارات زیاد بیماران از سیستم پزشکی نوین، در دسترس بودن فناوری، فشارهای اقتصادی برای درآمدزایی سیستم پزشکی برای بقای اقتصادی و سرزنشهای اجتماعی در صورت عدم انجام معالجه، در مجموع فکر می کنیم، با معضلی بسیار پیچیده مواجه می شویم، از طرفی ما باید خدماتی موثر و کارآمد به بیماران عرضه کنیم که در عین حال میبایست ارزان باشد از طرف دیگر با مشکلات اقتصادی سیستمهای بهداشتی برای بقای اقتصادی آنها مواجهیم و باید بهترین راه کار را که به نفع بیمار باشد بیابیم.